Ik schreef een zee vol negatieve zelfovertuigingen waar ik mijn buik vol van had. Zorgde voor mijn eigen rots in de branding, zodat ik er niet steeds weer in verzoop. Echt wel een kunst om jezelf niet steeds te veroordelen en daarmee jezelf in de steek te laten. Oud zeer natuurlijk. Op DNA niveau.

Trots op mijn rots.

Nu rustig wachten en uitdruipen tot het weer eb wordt, dan kan ik aan land zonder nog eens door die koude zee te hoeven zwemmen (¡)