Clitootje had veel tijd nodig om te bekomen van alle emoties die tijdens en na het blootleggen van de Wortel van het (zelf)Verraad waren vrijgekomen. Tijd om te rouwen. Blauwe tijd. Tijd waarin ze zich door haar tranen heen realiseerde dat ze er Heel goed aan had gedaan om via de regenboogladder af te dalen in deze onderwereld. Ze zag nu helder in hoe de kiem van haar ‘Liefdesbang’ * was gelegd in haar kindertijd.

‘Als liefde niet toegankelijk is, voelt dat voor een kind angstig en onveilig. Om te overleven is het genoodzaakt de liefde buiten zichzelf te gaan zoeken. Het kind doet dat door zichzelf te openen naar de ander, waarbij het zichzelf moet verlaten en daarmee het contact verliest met haar lichaam en gevoelens. Je voelt je eigen bodem niet meer en leert niet om op je eigen lichaam te vertrouwen. Het hele systeem raakt ontregeld omdat het in haar fundament is aangetast. Je leert je af te stemmen op de ander en wordt gevoelig voor stemmingen en signalen in de buitenwereld. Je leert scannen waar het onveilig is, om daar een gevoel van veiligheid aan te ontlenen. Dat is natuurlijk een paradox, want aan onveiligheid kun je nooit veiligheid ontlenen. Door je af te stemmen op gevoelens van onveiligheid, die voortkomen uit angst van ouders, ruzie, grensoverschrijding, verdrongen verdriet, misbruik en agressie, ga je weg bij je eigen energietrilling en stem je je af op een negatieve lagere trilling. Je doet dit vanuit de gedachte dat je dan kunt anticiperen op onveiligheid. Dit is een illusie, omdat je je juist dan verbindt met onveiligheid. De energie daalt en raakt snel vervuild, wat kan leiden tot moeheid (en meer) en het uit balans raken van je hele energiesysteem. Zo kan hooggevoeligheid (HSP) een noodzakelijke reactie zijn op de vroege ervaring van verlatenheid en als een enorme last ervaren worden.

Clitootje wist dat er in de familie waarin ze als laatste (4e) kind geboren was veel verdrongen verdriet was geweest. Heel begrijpelijk, want 2 maanden voordat zij in haar moeders buik begon te groeien, hadden haar ouders en broer en zus hun lichamelijk en geestelijk gehandicapte 6-jarige dochter/zusje verloren. Dat werd in haar familie eenvoudig afgedaan als ‘het was maar beter zo’. Verder werd het doodgezwegen.

Nu Clitootje in de onderwereld op de steeds zompiger wordende grond zat en naar ‘haar’ ontwortelde plant keek, realiseerde ze zich hoe dit verdrongen verdriet haar hele leven door had gewerkt. Dat inzicht was voor haar een enorme verlossing. Ze vroeg zich nog even af of ze de wortel, nu hij niet meer vast zat in de grond, mee naar boven zou nemen, de regenboogladder op, de middenwereld in. Maar ze besefte dat dat niet kon, omdat hij niet in het licht kon leven.

Toen werd het hoog tijd om op te staan. Ze had haar antwoord gekregen (zie vorige post ‘Wortel’).

Clitootje voelde haar eigen lichtkracht zwakker worden en ze verlangde naar de Zon in de Middenwereld. Ze keek nog 1 keer achterom en zag hoe haar Wortelmannetje in de bodem wegzakte. Zijn stekels waren al verdwenen…

* Citaat uit het Boek: ‘Liefdesbang’. door Hannah Cuppen. Van verlatingsangst en bindingsangst naar eigenwaarde, zelfliefde en verbinding (blz 137)