[Uit het etymologische woordenboek]: “Klit samenhangend met Klis; plantengeslacht, verwarde, samen(k)levende massa) clisse, clesse (klis, klit, warklomp, kleiige aarde) middelnl.clit(te), clette, oudeng. clate, naast oudhd kletta, kledda, oudsaksisch kletto, kleddo, welke vormen afgeleid van de stam klei.”

~*~

We hadden afgesproken om samen te hangen op het strand want we moesten elkaar weer eens nodig bijpraten. Over ons liefdesleven, over onze kunsten en wat er verder nog dringend gedeeld diende te worden.

Ze vertelde me dat ze in het verzorgingshuis, waar ze wekelijks komt om te kleien, een op haar buik liggende zeemeermin had gemaakt. Eerst zonder armen zoals de Venus van Milo maar bij nader inzien toch maar mèt armen. De onderarmen plat op de grond liggend als de Sfinx van Gizeh. De staart omhoog gebogen. Levendig.

Ze zei dat toen de zeemeermin klaar was om gebakken te worden iemand had gevraagd of ze er verder nog iets mee ging doen. Dat ze toen had geantwoord dat het beeld uiteindelijk in brons gegoten op de Boulevard van Vlissingen zou komen te liggen…

We lachten om haar goeie grap. Toen fantaseerden we samen verder over hoe cool het zou zijn om als een soort 3D-graffiti-guerrilla-artiest je beelden gewoon op eigen initiatief in de openbare ruimte te plaatsen. Zelf plaatsen zonder te wachten op toestemming van die altijd-zuinige-druppeltjes-zeikende-gemeentelijke-kunst-commissie-ambtenaren. Want daar waren we nu wel klaar mee en hadden we op onze leeftijd ook echt het geduld niet meer voor.. Gewoon. Zelf. Doen. D.I.Y. 🤟🏽

Ja, je liep dan natuurlijk wel het risico dat je beeld werd weggehaald, vernield, beklad of gejat. Dus was het sowieso beter het niet echt in brons uit te laten voeren. Dat zou ook veel te veel gedoe en te duur zijn…

..en zo clessebesten we nog een eindje door daar bij de zee, over onze kunsten en natuurlijk over onze andere liefdes…

..en zo ontwarden we als echte autonome unbeschreiblich weibliche Cisters onze levens weer een eindje verder…

samen

amen