Het Toeval wilde dat ik Miskraam als het onderwerp van vandaag aanpakte.

Dat kwam zo: Ik sloeg de ‘Moderne WP voor de vrouw’, die ik eergisteren uit de weggeefboekenkast bij onze Jumbo plukte (natuurlijk niet om in te lezen en me weer eens op te winden over de seksistische bullshit die er in dat soort gedateerde boeken te vinden is en waardoor onze moeders zich vroeger lieten brainwashen) open op een willekeurige bladzijde en mijn oog viel op het woord Miskraam.

Miskraam stond tussen Mirepoix (een gefruit mengsel van fijngesneden groenten en kruiden) en Mispel (een van de weinige vruchten die overrijp het smakelijkst zijn, vooral na nachtvorst. De mispel wordt alleen rauw gegeten).

Ik had niet direct een idee hoe ik Miskraam met Clitootje in beeld moest brengen en wilde er ook niet teveel en te lang over nadenken. Ik probeer namelijk intuïtief en vanuit mijn gut-feeling te werken. Ik had meer input nodig voor mijn te creëeren beeld, dus trok ik er nog maar weer eens een godinnenorakelkaart bij.

Dat werd DURGA grenzen.

De geweldige Durga gaf me direct zin om het nog maagdelijke tekenblad eens lekker dicht te timmeren met lijnen. En toen gumde ik de potloodlijnen weer uit met het gummetje dat achterop het potlood zat en van de lijnen grijze vlekken maakte. Dat vond ik wel een mooi effect.

En Gut zag dat het goed was.

In het midden van de planken verscheen een eenvoudig kruis. Daar tekende ik toen snel een grafheuveltje voor. Clitootje kwam er met haar benen wijd als een poort voor te staan. Haar tekende ik in één keer met inkt en water. Die techniek voelt altijd Gut, spannend (geen weg terug) en lekker dramatisch en geeft het Toeval ook altijd weer wat speelruimte.

Om het geheel af te maken gaf ik de planken en de grafheuvel en de lucht erboven nog wat kleur. En ik tekende een Madeliefje bij het graf. (Madelief zou, als ze in de WP van de vrouw opgenomen zou zijn geweest, tussen Madeira en Mahonie terecht zijn gekomen). Toen ik op het bloemetje aan de voet van het kruis inzoemde, zag ik vlindertjes boven het madeliefje fladderen. Wat een mooi en troostend gebaar van het Toeval.

(¡) Magisch (¡)

Wat ik eigenlijk hier in deze serie Clitblogs beoefen is om als kunstenaar en als mensch de juiste houding aan te nemen; ontvankelijk te zijn voor wat zich hier en nu aandient en het Toeval een handje te helpen zich te manifesteren. Zonder er mijn eigen verhalen en egodrama van te maken. Zonder te veroordelen. Ik oefen mezelf een zuiver kanaal te zijn. En te voelen hoe wat zich aandient, in mijn wijze vrouwenlichaam resoneert. Daar gehoor aan te geven. Vorm aan te geven.

Spelenderwijs

Het karakter van mijn linkerhersenhelft is nog steeds heftig aan het wennen aan zijn (ja ik ervaar mijn linkerhersenhelft als mannelijk) bijrol. Of misschien beter gezegd: het begint langzaam tot hem door te dringen dat hij niet de enige is die in dit leven een rol speelt. Ik vermoed (want ik weet het niet zeker en heb geen zin om het nu ergens op te zoeken, maar wie het weet mag het zeggen) dat het taalcentrum in de linkerhersenhelft gelokaliseerd is. Dat is natuurlijk ook heel fijn om over te kunnen beschikken, wanneer je een samenhangend verhaal probeert te schrijven als reflectie op je geopenbaarde beeld.

Want jemig, zomaar ineens een Miskraam in je schoot geworpen krijgen is natuurlijk niet niks. Daar moet lucht aan gegeven worden. Een gut verhaal dat relativeert.

P.s. morgen is de praktijk van Dr. Arts gesloten want we gaan morgenochtend lekker 5-ritmes dansen in Breda en daarna daar lunchen en daarna pas weer terug naar huis, dus ik wens mezelf en jullie hier alvast een fijn weekend en tot ziens a.s. maandag 👋🏼 (of morgen ;))

XxxxxxX