Nou pfff, het is me tòch weer gelukt om vandaag een vers Clitootje uit het duister tevoorschijn te toveren.

Het is nu eenmaal mijn heilige missie om niet alleen C.’s Hoofdje, haar Parel, haar Glans oftewel haar vrouwelijke Eikel te belichten, maar juist haar héle Lichaam. Fysiek èn psychisch. Dus sja, dan ben je toch al snel maar wat op gevoel in het duister rond aan het tasten..

Dr. Arts zegt dat ik hierdoor blind leer vertrouwen op mijn gevoel, intuïtie en lichaamswijsheid. Dus dat is mooi. Dat wil ik wel. Daar gaan we voor.

Nu las ik vanmorgen toevallig tijdens mijn voorbereidingen even een gedichtje van Bette Westera, dat vier jaar geleden op de scheurkalender van Plint stond en dat ik bewaard had om misschien ooit nog eens iets mee te doen. Ik had wel zin om het te gebruiken als ondergrond voor mijn dagtekening en om er met witte plakkaatverf overheen te schilderen en dan weer verder te zien. (No offense, Bette !)

Verder wist ik, kwa input, dat Clitootje al een tijdje van plan was om een vuurtoren te bouwen, op een hoge duintop. Zij is namelijk niet het type, zoals de Sirenes of andere Lorelei-achtige verleidsters, dat graag (op een hoge rots ofzo) verlokkelijk zit te zingen en met heur lange haren probeert onschuldige zeemannen de das om te doen. Oh néé, zo is zij zéker niet !! Ze heeft niet eens haren. Onze Clitootje is een fantastische, wat naive, maar zelfstandige en creatieve vrouw met een heel andere Calling.

Zij heeft de Missie om licht te werpen in de duisternis van het collectief vrouwelijke onbewuste (¡) Daarbij kan ze alles maken wat ze maar wil. Ze heeft carte blanche. Is helemaal vrij. Om dit te doen heeft ze haar eigen spelregels verzonnen, (om het een beetje spannend te houden) :

1 Clitpost per dag posten. Werkweek van 4 dagen. Schoolvakanties vrij.

Clitootje houdt een beetje het midden tussen Pippi Langkous ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ en Catootje van de botermarkt. ‘En ik ben met mijn Catootje naar de Botermarkt geweest, en zij kon maken wat zij zag..’).

Dus ze wilde vandaag dan maar eens die vuurtoren op die duintop bouwen en ze nam (op papier) meteen alvast een geslaagde pose aan.

Zie zo, hajeto (¡). Op de foto ermee.

Het gedicht, dat de pose van een vuurtoren aannam, zag er als rechthoek toch nog een beetje saai uit, dus werd er een spannende driehoeksvorm vanaf gescheurd en om duistere redenen (die Dr.Arts dus juist van harte toejuicht) boven Clitootjes’ hoofd geplakt. De vuurtoren kreeg een vlam ervoor in de plaats en leek wel wat op een kaars. Een paar extra potloodlijnen gaven de duintoppen aan.

En toen ? Ik schilderde met witte plakkaatverf over het gedicht, er schemerden nog een paar halve woordjes door de verf, maar de letters mochten niet blijven.

Clitootje’s grijze lijnen werden rood. Zij en de vlam van de vuurtoren moesten beschermd worden voor de aankomende inktzwarte nacht. Ik dekte ze vast af met Collall fotolijm. Toen de lijm droog was ging de inktpot open en toverde ik met een penseel het donker tevoorschijn. In de natte inkt strooide ik nog wat zoutkristallen, een trucje dat ik ooit leerde uit een biebboek over de kunst van het aquarelleren. De zoutkristallen geven een soort ‘ster’ effect, doordat ze vocht opnemen, waardoor er dus lichtere plekken ontstaan.

Boven het hoofd van Clitootje groeide de driehoekige gedichtsnipper uit tot een adelaar. Of Arend. Dat moest natuurlijk grootmoeder Arendina zijn, haar beschermengel, die helpt alles goed te blijven overzien. Of moest het een uil worden? Ik had als dagkaart de godin Minerva getrokken en die heeft Uil als één van haar Krachtdieren… Of zou het misschien een vleermuis worden? Past ook goed bij de nacht.. De Maya’s kennen een vleermuisgod: Hun Batz heet hij. Of werd het toch een Nachtvlinder? Een Motje? Of een hele grote dameshoed (zie Pippi op Thee-visite bij tante Pastellia).

Ik staarde uit het raam. De zon scheen volop buiten. Het raam mocht trouwens wel eens gewassen worden… Nu meteen maar even doen! Een half uur later staarde ik weer naar buiten, nu door een schoon raam. Ik vroeg mezelf af of ik nog wel zin had om door blijven gaan met die dagelijkse Clitblogs ? Ik schrok een beetje van die gedachte en probeerde het gevoel weg te redeneren, maar het bleef, terwijl ik de duinen van kleur voorzag, in mijn achterhoofd doorzeuren.

Dat kwam ook wel een beetje doordat ik net een stukje had gelezen in mijn pas aangeschafte boek ‘Womb Awakening’ Initiatory Wisdom from the Creatrix of All Life.‘[..]

“Within you is a womb shaman who holds the sacred blueprints of creation. Your hidden feminine essence transmits the untamed spirals of the primordial life force, Shakti, initiating others into the mystery of life. She is emerging from a long slumber […]”.

Eigenlijk wilde ik nu helemaal niet daarin lezen maar doorgaan met tekenen en schilderen. Maar iets in mij liet me het boek tòch even op een willekeurige bladzijde openslaan en ik zag een tekening van een kruis..

En ja hoor, in de onderste cirkel stond het C-woord: 1st Gate, Maiden, Clitoris. Clitoris ! Bingo ! Dus ik zocht nog even snel op wat daar verder over geschreven stond in het grote Womb Awakening boek en vond dit:

“The Maiden brings to us a time of new beginnings, fresh hope, falling in love with life again — it often arises out of a Dark Night of the Womb, and is the first ray of sun rising from a darkened sky. The initiation is to allow this trust and openness again, and to be able to forgive the hurts of the past, and begin afresh again.”

Daarna gaat het in het boek verder over de volgende poorten. Ik sla het boek, met een boekenlegger ertussen, weer dicht.

Weer door moest ik met Clitootje en haar vuurtoren in de nacht op de duintoppen. Het ging nu erg moeizaam. Ik begon mezelf te veroordelen. En moedeloos te worden. Pippi en Catootje waren ver weg. Ik zat maar wat te rommelen en voelde me een beginneling. Veroordeeld om tot het eind van mijn dagen, elke dag weer opnieuw te beginnen. (Nou ja, 4 keer per week). Nooit zou ik verder kunnen komen dan de 1e gate. Clitootje, the Maiden, de maagd. Het onschuldige kind. De amateur. Mijn zelfverkozen muze.. die het licht had gezien en haar doel bereikt leek te hebben en nu aan grootheidswaan leek te lijden met haar vuurtoren. Of zoiets. Weet ik veel!

🕳️

Ik nam wat afstand van mijn werk. Ging even wat eten. Er moesten ook nog nodig boodschappen gehaald worden, het kind kwam al bijna thuis. Ik voelde me uitgeput en moedeloos.

Toen ik weer terug in mijn zonnige werkkamer kwam, keek ik nog maar weer eens naar mijn schepping. De vuurtoren leek eigenlijk meer op een schoorsteenbrand! Dat voelde niet goed.

Die Clitootje ook met haar waanzinnige ambities. Wie wil er nou in haar eentje, in één dag een vuurtoren bouwen en laten branden? Hou het toch klein en eenvoudig. Verlicht jezelf en wees op je best een lichtend voorbeeld. Maar hou het licht. Maak het niet zo zwaar! Was ik weer onderweg naar een burned out ?

Morgen verder… Of niet. Truste (23:36 uur).