Oké, vandaag zal Clitootje jullie verder en nog dieper meenemen in haar dappere afdaling in de Onderwereld.

Ze had een missie; ze was namelijk van plan om de Kiem van het (zelf)Verraad, die ergens in haar vroege jeugd moest zijn gelegd, te vinden. Want uit die kiem waren overlevingsmechanismen gegroeid die haar geluk zolangzamerhand flink dwarszaten. Coping stijlen, waar ze zichzelf nu eindelijk wel eens voorgoed, met wortel en al, van wilde bevrijden. Gewapend met heel veel zelfliefde..

Stapje voor stapje daalde ze de grote stevige regenboogladder af, totdat ze op de zachte zwarte bodem van de Onderwereld stond.

De temperatuur was er niet onaangenaam. De lucht was vochtig, een beetje klam. Voor zover ze kon zien (ze liet natuurlijk haar innerlijk licht schijnen in deze duistere wereld), groeiden er overal om haar heen vreemde plantaardige wezens. Ze geurden en kleurden verleidelijk. Spannend sissend en slissend… Geen dooie boel hier.

Natuurlijk was Clitootje heus wel op haar hoede; de twijfelachtige reputatie van de Onderwereld was haar bekend. Het viel haar nu trouwens ook op dat de planten gewapend waren met gemene stekels. Gelukkig was ze bij de landing niet in één van die prikkers getrapt. Ze had wel dood kunnen bloeden.. en wie weet waren de planten nog giftig ook !!

Maar het was ook wel wonderbaarlijk. Een bos vol puntige, slissende, geurende vraagtekens.. zou hiertussen haar Antwoord te vinden zijn ?

Vlak voor haar stond een Plantaardige die haar zachtjes toe siste: ‘hou me vassst, pleasssse, hou me vassst.’

Clitootje twijfelde; ze was bang om zich aan de plant te verwonden en vertrouwde het niet helemaal. Toch besloot ze te doen wat de plant haar vroeg. Maar hoe dan ? Net onder zijn grijze krullen zag ze geen doorns, daar pakte Clitootje hem dan maar voorzichtig vast. ‘Neeeeeh laat me losss!!!’ siste het meteen. Direct liet ze hem weer los.

‘Ja sorry zeg, maar je wilde toch zèlf dat ik je vasthield ?’ vroeg C. verward. ‘Jaaaah….pak me vasssst … laaag….bij mijn sssstam…pleasssse’, sliste het P.wezen.

Onder aan de steel zag ze een zwart/rood gestreept stukje waar ook geen doorns uitgroeiden en daar pakte ze de plant opnieuw, voorzichtig vast. Ze voelde dat de plant zachtjes begon te trillen. ‘Zo goed ?’ ‘Yessss… yessss..ssss’.

En terwijl Clitootje de plant laag vasthield voelde ze hem steeds sneller en harder trillen en ze voelde dat hij ook steeds meer omhoog kwam en ineens.… uit de grond floepte! Clitootje liet de steelstam geschrokken los en de plant viel sissend, rakelings voor haar langs, op de grond.

Morgen verder…