Na het meesterwerkje van gisteren, vandaag gewoon weer opnieuw begonnen. Eerst gemediteerd. Tijdens de meditatie heel wat pissigheid en pijn gevoeld op een oud moeder/dochter verhaal, waarin ik me identificeerde met de dochter die nooit eens voor vol werd aangezien. Het kwam me letterlijk de strot uit. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa klonk ik vanuit mijn hart en mijn tranen stroomden. Daarna begon ik zachtjes te neuriën voor mezelf. Ik stelde me voor dat ik vleugels zou laten groeien aan de Clitootje selfie van gisteren. Mooi idee, maar niet kloppend bij waar ik nu mee ben. Dus vandaag deel ik hier een vrij aardse Clitootje. Ik hoop dat jullie hier ook de schoonheid van kunnen zien. En anders is het jammer voor jullie

(Ps, dat sommige woorden hier ineens wit ipv roze zijn is niet mijn opzet. Daar bedoel ik verder niets mee Dat gebeurt me gewoon iedere keer. Het is iets computer-technisch wat ik maar niet gefixt krijg. Dus, zucht, laat ik het maar zo. Doei 👋🏼